vrijdag 25 oktober 2013

Natuurlijke vrouw

Wij vrouwen vertonen onszelf niet graag puur natuur. Dat is al zo sinds eeuwen, er werd en wordt heel wat afgeschoren, geharst en geëpileerd. Plus sieraden en make-up er bovenop. Zo gek is het dus niet dat we op het laatst zelf niet meer weten hoe we er nou eigenlijk uitzien. 

Online grapte een vriend laatst over "a natural woman". Hij bedoelde het liedje uiteraard, maar in een stemming om de bordjes van de grap om te draaien vroeg ik hem: "een natuurlijke vrouw? Als in: geen make-up, geen sieraden en met haar op de armen, de benen, de oksels en in de schaamstreek? Met pukkels en puisten en met ongeverfd haar? Zo'n vrouw die er helemaal uitziet zoals ze is?"

Even bleef het stil in de chatbox. Grijnzend zat ik te gokken op het antwoord dat teruggetypt zou worden. 

En het duurde even, maar uiteindelijk kwam er antwoord:


"Nou....

Ehhhh.....


Sja....

Ach wat is die natural woman eigenlijk een dom liedje!!"

woensdag 23 oktober 2013

Droeverig gevoel


Als ik uit het raam kijk, zie voor de helft takken vol gele bladeren en voor de helft lege takken. Een paar weken geleden was het allemaal nog geel en groen, maar nu is het geel en kaal. In de tuin en op het pad liggen zoveel bladeren opgehoopt dat er geen vegen meer aan is. Omhoog kijkend naar de boom zinkt me de moed dan helemaal in de schoenen, als ik zie hoeveel er nog vallen moet.

Toch pak ik dapper de bezem ter hand. Anders wordt het helemaal zo'n zooi.


Terwijl ik veeg, bedenk ik me dat ik eigenlijk best wel melancholisch daarvan word. Al die vallende bladeren, het jaarlijks terugkerend gezanik over Sint en Piet, de enkele suikerbiet langs de kant van de weg. Het enige wat ontbreekt, is de weeige geur van de suikerfabriek die niet meer bestaat. Daarvoor moet je nu naar Hoogkerk.

Zo duidelijk oktober, zo duidelijk herfst. En komend weekend gaat de wintertijd in ook nog, en 's ochtends ga ik alweer in het donker naar mijn werk. Het is weer die tijd van het jaar. Soms is dat heel gezellig, dan zit ik lekker op mijn luie stoel te lezen met jazzmuziek op de achtergrond en kaarsjes aan. Visuele en auditieve warmte als compensatie voor de naderende winter, maar toch gezellig.

En mooi is het toch ook wel, het levert mooie foto's op. En de afgelopen dagen was het zo warm dat het bijna nog zomer leek. Zonder jas naar buiten en het dan warm hebben in plaats van koud. Ergens ook best wel raar, zo in oktober. Maar leuk is het wel. Mooie temperaturen, mooi fotowandelen. Wat wil een mens nog meer?

Maar toch, ondanks de gezellige kaarsjes en het nog even lekker warme weer, heb ik soms zo'n droeverig gevoel. Zo'n gevoel dat me meteen aan dat liedje van Kinderen voor Kinderen doet denken:


zaterdag 19 oktober 2013

Ruzie met Het Stemmetje

Al sinds mijn tienertijd is fotografie een van mijn hobbies. En al even lang, of zelfs langer al, schrijf ik gedichten en versjes. Soms combineer ik die twee en maak ik een foto waar ik een versje schrijf. Die ik vervolgens weer in die foto photoshop. Al jaren denk ik er over om daar iets meer mee te gaan doen.  

Maar wat moet ik er mee gaan doen dan? Een jaar of tien geleden dacht ik er over om een soort van reportages te gaan maken. Een verhaal vertellen in foto's. Ik zou me laten inhuren en dan zodanig foto's maken dat die samen het hele verhaal zouden vertellen. Bij voorkeur zonder begeleidende teksten, natuurlijk. 
Later dacht ik er over om misschien foto's op canvas of zo te gaan verkopen vanaf mijn website. Of misschien kaartjes, je weet wel, om te versturen. Voor feestdagen en verjaardagen en zulks wat meer, en dan foto's met mooie versjes erbij. Zelf gemaakt en geschreven, natuurlijk.  Ideeën genoeg. Ideeën krijgen kan ik meestal heel goed, geen enkel probleem.

Maar dan komt het doen. Uitvoeren. 

Een website bouwen. Geen probleem. Teksten schrijven voor op de website is al minder makkelijk, want wervende en commerciële teksten zijn niet echt mijn sterke punt. Maar ook daar kom ik uiteindelijk wel uit. De Twee Grote Problemen kom ik tegen bij 1. prijsbepaling en 2. reclame maken. Bij die twee zaken komt het nare stemmetje in mijn achterhoofd zeuren. 

"Geld vragen? Voor jouw werk? Weet je dat zeker?", vraagt het stemmetje dan. 
"Ja!", antwoord ik overtuigd, "dat weet ik zeker" 
"Maar weet je wel zeker dat je dat waard bent? Wie denk je eigenlijk wel dat je bent! Kijk eens om je heen, er zijn zoveel mensen die tienmiljoen keer betere foto's en versjes kunnen schrijven dan jij!" 
Zo raast het stemmetje in mijn achterhoofd dan, mij goed inprentend dat ik mezelf vooral niet moet verbeelden dat ik iets kan. 

Maar dat is niet waar, wat het stemmetje zegt. Ik kan wel wat. 

Dus hebben we nu slaande ruzie, het stemmetje en ik. Ik wil mooie foto's op canvas gaan verkopen, en leuke kaartjes voor allerhande gelegenheden. En het stemmetje vindt dat niet goed. Ergens weet ik dat ik het kan. Het stemmetje doet zijn best om me dat uit het hoofd te praten.

Het wordt echt tijd om een manier te bedenken om dat stemmetje voor eens en altijd de mond te snoeren. De huur opzeggen en hem mijn hoofd uitsmijten zodat 'ie nooit terug komt. 

Alleen nog even bedenken hoe dat moet.

woensdag 2 oktober 2013

Doperwtensoep is geen snert

Snert is één van mijn favoriete maaltijdsoepen. Nou ja, soep...ik hou er van als het goed gevuld en stevig is, dus erg soeperig is het dan natuurlijk niet, het is dan meer papperig. Maar goed, ik hou dus van een goede kop snert. Die van de HEMA, bijvoorbeeld. 

Meestal is oktober zo de maand dat de snerten weer terug komen. Bij de HEMA, bij de Bij Ons, en ook in de kantine. Eén van de positieve punten van de herfst. Dus toen het oktober werd, dacht ik dat het wel niet lang meer zou duren voordat we weer snert zouden kunnen krijgen. 

En toen kwam ik op een middag in de kantine en stond er "Stevige doperwtensoep" op het menu. 

"Hoi!", dacht ik, "snert!"

Dus ik naar de soepenbalie om te zien hoe die stevige doperwtensoep er uit zag. Want snert en snert, dat kan nogal verschillen van kok tot kok. Ik zag een groen nogal waterig goedje waar her en der wat doperwten in dreven. Dat zag er niet uit als snert! Teleurgesteld nam ik een broodje kaas, terwijl ik me realiseerde dat doperwtensoep iets anders is dan snert. 

Weer wat geleerd. 
Ik blijf wachten op de snert.